مراسم حنابندان با زیبایی هر چه تمام­تر برگزار می­گردد. داماد را در جای مشخص و تزیین شده می­نشانند. حنا را مردان بر دست و پای داماد می­بندند و دور دست و پایش حنابند^[۵۲] (که سبز رنگ است) می­بندند. زیر هر کدام از دست­ها و پاهای داماد، بالشتک سبز زیبایی قرار می­ دهند. بعد از این کار، مردان دستمال­های رنگی را که در سبدی زیبا قرار دارد، برداشته و دایره­وار همراه با ساز و نقاره شروع به رقاصی می­ کنند. در گروه رقاصان از هر سنی( نوجوان، جوان و پیر) مشاهده می­ شود و این نشان یکدلی و یکرنگی مردم روستا با هم­دیگر است. در این بین پول، بادام سبز، شکلات و… بر سر داماد پاشیده می­ شود و به اصطلاح رسم بَرِنش به جا آورده می­ شود.
بعد از رقاصی، مردان مجلس را ترک کرده و نوبت به زن­ها می­رسد، که به همان روش دایره­وار با دستمال رقص می­ کنند. بعد از این مراسم، همگی برای صرف نهار می­روند، در حالی­که غذایی جداگانه داخل ماشین گذاشته می­ شود و خانه به خانه می­برند. این غذا معمولاً در مجمعه ریخته شده و بیشتر برنج و کتخ محلی^[۵۳] یا بریانی می­باشد.

۵-۱-۵-۶- خَر فِشنگی
افرادی که به منظور جمع کردن هیزم با الاغ که «خَرِ خَجَه» نامیده می­شد، به کوه و کمر و دشت و صحرا می­رفتند. بعد از جمع هیزم مورد نیاز عروسی، با هم مسابقه می­گذاشتند و آن الاغی که با بار هیزم زودتر به ده می­رسید، آمدنش با شلیک یک گلوله اعلام می­شد. به همین دلیل به آن خَر «خَرِ فِشنگی» می­گفتند و هدیه­ای شامل: «پول، بادام رنگ­شده و….» به صاحب آن خَر داده می­شد. وقت آوردن هیزم، زن و مرد به استقبال آن­ها می­رفتند و می­خواندند:
خَر فرستادم به هیزم، تــا دَمِ تـَـنگِ نـَـمک پاشنه وا کِش، کاکایِ داماد، وقت ِامداد و کُمک
۵-۱-۵-۷- خرید عروسی
ماشینی که قرار بود وسایل مورد نیاز عروسی را از شهر خریداری کند، دو طرف آن را با پرچم سبز تزیین می­کردند. وقتی وسایل را به درب منزل داماد می ­آورد نیز، آمدنش را با شلیک گلوله به اهالی اعلام می­کردند.
۵-۱-۵-۸- خواستگاری
در این خطّه از سرزمین ایران نیز مانند سایر مناطق، مراسم خواستگاری انجام می­گیرد. بدین ترتیب که خانواده داماد به اتفّاق چند نفر بزرگتر به منزل خانواده عروس رفته و دخترشان را خواستگاری می­ کنند. اگر عروس خانم از اقوام نزدیک باشد، معمولاً این خواستگاری ساده­تر است و تنها بین دو خانواده است.
۵-۱-۵-۹- دار بازی
این بازی در واقع نوعی رقص مردانه است که در شب عروسی برگزار می­ شود و زمان آن بعد از اذان عشاء (بانگ خُفتن) می­باشد. بازیگران بر اساس یک سری تعصّبات قومی و طایفه­ای، به دو گروه تقسیم می­شوند. یک نفر چوب بزرگ و پایه و دیگری چوب کوچکی که به آن تَرکَ (tarka) می­گویند، را در دست می­گیرد. بازی­کنان، هم­زمان با آهنگ و ریتم ساز و نقاره حرکت پاهای خود را تنظیم می­ کنند و در این­جا شخصی که تَرکَ در دست گرفته، سعی می­ کند که با آن، حریف خود را بزند. فردی که پایه را در دست گرفته، نیز به شیوه­ای چوب پایه را در دست می­گیرد که کتک نخورد. اگر چنان­چه کتک بخورد، خود به خود خشم هوادارانش بالا می­گیرد و بازی رونق بیشتری پیدا می­ کند. در این بازی عده زیادی از مردان و تعداد کمی زنان، که از دور این بازی را می­بینند، تماشاگر بازی هستند. این بازی جذابیّت خاصی دارد و تا پاسی از شب ادامه دارد.
۵-۱-۵-
۵-۱-۵-۱۰- دست گرون:
روز بعد از عروسی زنان یکی یکی به دیدن عروس می­آیند و هدیه­ای به عروس می­ دهند، که معمولاً پول یا طلا است. به این هدیه دست­گرون می­گویند. شب عروسی نیز بعضی­ها که از راه دور آمده­اند به عروس هدیه می­ دهند.
۵-۱-۵-۱۱- دَف زدن
چند روز قبل از عروسی، سه نفر از طرف خانواده داماد و سه نفر از طرف عروس، زنان را جهت دَف زدن دعوت می­کردند. سه شب در منزل داماد و یک شب با دعوت مادر عروس در منزل عروس، دَف می­زدند و شعر می­خواندند.
۵-۱-۵-۱۲- رسم عروسی در قدیم­تر­ها
در سال­های نه چندان دور، رسم عروسی کمی متفاوت بود: روز عروسی حدود ساعت نه صبح زنان همراه با دَف زدن و شعر خواندن حنا داماد را خیس و آماده می­کردند. بعد حنار را در ظرف مخصوص ریخته، آن را داخل طبق می­گذاشتند و روی ظرف حنا را با پارچه سبز زیبایی می­پوشاندند. چهار طرف طبق را، تخته­های نمک تزیین شده، می­گذاشتند. چند زن طبق­ها را بر روی سر گرفته و در حالی که تعداد زیادی از زنان آنان را همراهی می­کردند ، به خانه کدخدای دِه می­بردند. در منزل کدخدا، زنان با شربت و شیرینی پذیرایی می­شدند. آن­جا نیز همراه با دَف زدن و خواندن شعر­های زیبا، طبق­ها را گذاشته و بر می­گشتند. گروهی دیگر طبق­ها را به طرز زیبایی می­آراستند و حدود ساعت ده و نیم مردان برای آوردن طبق­ها به منزل کدخدا می­رفتند و ساعتی را با نواختن ساز و نقاره و رقص، شادی می­کردند. بعد طبق­ها را برداشته، به منزل داماد می­بردند و مراسم زیبای حنابندان را انجام می­دادند. بدین صورت که این حنا در منزل بزرگی از اهالی روستا و توسط یکی از بزرگان دِه بر دست و پای داماد گذاشته می­شد. در این مدت زنان از روی پشت­بام خانه­ها تماشاگر مراسم حنا­بندان بودند. بعد از حنا­بندان، مهمانان پذیرایی می­شدند و برای صرف نهار می­ماندند. سپس تا عصر که مراسم سر­تراشان انجام می­گرفت، هر کدام به خانه خود می­رفتند. بعد از انجام این مراسم و نیز حمام داماد نیز آداب خاصی داشتند. بدین ترتیب که جلوی زیارت روستا، به نام «سلطان سیّد احمد عماد» با ساز و نقاره لباس داماد را می­پوشیدند. داماد و همراهیان دو رکعت نماز می­خواندند و بعد از آن، داماد را در کوچه­های محل و خانه بزرگترهای دِه می­گرداندند. زنان در حالی­که بسیار پوشیده بودند و معمولاً نقاب بر چهره داشتند، از روی پشت بام خانه­ها، داماد را با پاشیدن شکلات، بادام سبز یا پول بَرِنش می­کردند. بعد داماد را که یا سوار بر اسب بوده یا دو نفر پیاده، ساقدوش او بودند، به منزل عروس می­بردند.
آنجا ملاّ با صلوات سر عروس و داماد را به­هم می­زده و صورت عروس در این موقع با «بَلَه^[۵۴]» پوشیده بوده است. هفت روز داماد در منزل عروس بوده و بعد از هفت روز به منزل داماد دعوت می­شدند. زنان با آینه و ظرفی از حلوای محلی جلوی در منزل داماد، منتظر آن­ها می­ایستادند. عروس مقداری از حلوا را برداشته و به بالای در می­کشیده و قسمتی از پای خود را داخل ظرف حلوا کرده و هنگام رد شدن به در می­کشید. سپس به عروس پای­انداز داده می­شد و بدین ترتیب عروس برای همیشه در منزل همسرش می­مانده است. بعد از عروسی چند نفر از زنان فامیل، عروس را به خانه فامیل برده و زنان در منزل، عروس را بَرَنِش کرده و مفصل پذیرایی می­کردند. هنوز هم بعضی­ها این مراسم را به جای می­آورند.
۵-۱-۵-۱۳- زَن­گردی
قبل از عروسی، شش یا هفت نفر از طرف داماد و عدهّ­ای از طرف عروس، برای دعوت زنان جهت مراسم عروسی می­روند که به این کار زَن­گردی می­گویند. بعد از اتمام زَن­گردی، همه برای صرف نهار دعوت منزل داماد هستند.
۵-۱-۵-۱۴- سر­تراشون
عصر روز عروسی، همگی برای مراسم سر­تراشی به منزل داماد می­روند. ساز و نقاره و رقاصی به همان شیوه حنابندان است. بعد از رقص مردان و ترک مجلس، قوال­ها به داخل یک اتاق رفته و زن­ها به وسط میدان می­آیند و مثل حنابندان بَرَنِش می­ کنند. در سال­های قبل زنان، رقص مردان را از پشت­بام خانه­ها تماشا می­کردند و از همان بالا بَرَنِش می­کردند. بعد از سر­تراشی و حمام، ،داماد کت و شلوار پوشیده و روی تخت می­ایستد. سپس مردان دوباره برای رقص می­آیند و در ادامه زنان. بعد از انجام مراسم سرتراشان، با شربت و شیرینی از مدعوین پذیرایی می­ شود. در این مراسم معمولاً اشعاری خوانده می­ شود که در زیر نمونه آن آورده می­ شود.
اُسّا پلنگ سرتراش، سر دوماد بتراش
چَش اَدَست خُت بُکُ، صورتُشُ وَلْم بتراش ( نِبی خرِاش)
معنی: (به دست خودت نگاه کن و صورتش خوب بتراش)
*****
آی حمومی، آی حمومی، آب حموم تازه کن شازده دوماد توی راهه، شربتش آماده کن
کت و شلوار آقا داماد، ریشه ریشه مُرواری شَ قَدُ بَرا نــوشته یا محـــمد یا علی
بعد از مراسم سرتراش این اشعار خوانده می­ شود. معمولاً یک نفر این اشعار را می­خواند و بقیه جــواب می­دهـــند: «پــیر شــوی…».
نارنج وترنج بر سر یک دار که دید؟ در لانـــه زنبور عســل، مار که دید؟
ابــله شده­ای وفــا از زن طــلبی؟ آن زن و شمشیر وفـــا دار که دید؟
بلبل، سرِ چشـمه به چه کار آمده­ای؟ تشنه شده­ای یـا به شکار آمده­ای؟
نه تشنه شـدم، نه به شـــکار آمده­ام عاشق شـده­ام، دیـدن یار آمده­ام
بلبل به هوای گل، خروشی داردنوروز رسید و گل چه جوشی دارد
شبنم باران ببارد بر سر گل که آغا داماد چه عیشی و نوشی دارد
هر که شاه داماد ببیند و شادی نکندبر روی زمین تپیده، چون ماهی باد
بدا کِ مُرغُم، اَ قدقداس کَتِه بدا کِه، شَمَدُم اَ َپسِ هاس کَتِه
بدا کِ موقع خَرَک رَنگِن بدا که شَمَدُم اَ پَسِ پَنگِن
۵-۱-۵-۱۵- شب عروسی
شب عروسی وقتی عروس را به خانه آوردند به مدعوین شام داده می­ شود. بعد از شام از زنان با حلوای تهیه شده از آرد برنج پذیرایی می­ شود. در این شب یک محوطه باز انتخاب می­ شود، دور آن را صندلی چیده و مردان می­نشینند و چند نفر به وسط میدان آمده و با ساز و نقاره «دار بازی» می کنند.
۵-۱-۵-۱۶- قند­شکنی
قبل از عروسی، یک شب زنان طایفه برای قند شکنی به منزل داماد می­روند. در این شب پاک کردن نخود و برنج نیز جزء کارهایی است که زنان انجام می­ دهند. همچنین دَف می­زنند و شعر می­خوانند.
۵-۱-۵-۱۷- طبق­بران
صبح روز عروسی حدود ساعت ۱۰ مردان جمع شده و طبق­هایی آراسته و آماده که در آن­ها بادام رنگی، و بالشتک­هایی مخصوص حنابندان داماد، شکلات، حنای خشک و نمک (به منظور چشم زخم) قرار دارد و با پارچه سبزی پوشانده شده را، بر روی سر­گرفته و همراه با قوال از خانه داماد به سمت خانه عروس می-برند (این طبق­ها معمولاٌ چهار یا پنج تاست). بر روی یکی از طبق­ها بالشتک سبز زری مخصوص حنای داماد (در قدیم­تر­ها رخت­خواب سبزرنگی نیز وجو داشت) قرار دارد.
۵-۱-۵ - ۱۸- عروسی
مراسم عروسی به طور رسمی در سه شب برگزار می­ شود. شب اول فقط فامیل درجه یک عروس و داماد دعوت می­شوند. عروس را لباس سبز می­پوشند و دست­ها و پاهایش را حنا می­بندند. در شب دوم که عروسی رسمی­تر می­ شود، عروس لباسی ترکی که به آن «کُمپل» می­گویند، می­پوشند و کلاهی که به آن «کلاه طلا» می­گویند، بر سر می­ گذارد. در این شب زنان فامیل آش درست می­ کنند یا نخود آب­پز می­ کنند و پذیرایی می­ کنند. همچنین شب هنگام، زنان نان می­پزند و برای صبحانه «بلالیت»^[۵۵]،،‌تخم مرغ آب­پز و حلوای برنج درست می­ کنند. صبح روز بعد این صبحانه آماده شده را در مَجمَعه^[۵۶] چیده و به درب خانه فامیل و همسایه می­برند.
۵-۱-۵-۱۹- مبارک­باد
بعد از مراسم سر­تراشون و بر تخت ایستادن داماد، مردان دِه، یکی یکی با داماد روبوسی کرده و به او تبریک می­گویند و عدهّ­ای هم بر سر او، پول می­ریزند.
۵-۱-۵-۲۰- مشورت جهت همکاری